Τα ποίηματά μου
Δεν είμαι ποιήτρια. Αλλά γράφω. Δεν ξέρω από κανόνες στην ποίηση. Ίσως να μην υπάρχουν.
Η ζωή είναι από μόνη της μαγική. Ίσως όμως αυτό να μην το καταλαβαίνουμε. Γι αυτό έρχεται η ποίηση να μας το θυμίσει.. Η ποίηση που είναι από μόνη της εξίσου μαγική. Η ποίηση που βρίσκεται παντού γύρω μας: στον άνεμο, στο γέλιο του βοριά, πάνω στα κύματα της θάλασσας, στα δέντρα, στην αρμύρα.
Δεν ξέρω αν αυτό που γράφω είναι ποίηση. Αλλά ξέρω πως είναι κάτι που πραγματικά κάνω με την ψυχή μου. Είναι μια προσπάθεια να γνωρίσω την ποίηση και τον κόσμο. Να γνωρίσω την ίδια τη ζωή...
Το μόνο που θα ήθελα είναι να καταφέρω να αγγίξω με αυτές τς λέξεις την καρδιά έστω ενός ανθρώπου. Γιατί αυτό είναι ποίηση: λέξεις που συνδυάζονται, αποκτούν μαγεία και μπορούν να αγγίξουν την καρδιά του ανθρώπου...
Πραγματικότητα χωρίς ποίηση
Είπα κι εγώ να δω τον κόσμο έξω από τα ποιήματα. Να δω τον κόσμο πίσω από τις φορτισμένες λέξεις, τα συναισθήματα. Σήκωσα τα μάτια απ’ το χαρτί, άφησα πίσω μου τις λέξεις. Τώρα κυριαρχούν οι ήχοι. Όμως αυτό που βλέπω με τρομάζει. Γιατί η πραγματικότητα -όσο σκληρή κι αν είναι- παραφράζεται μέσα από την ποίηση· και φαίνεται διαφορετική. Έτσι λοιπόν γυρνώ ξανά στις λέξεις, στο χαρτί. Με τρομάζει η πραγματικότητα χωρίς την ποίηση, ο χορός χωρίς μουσική, η θάλασσα δίχως αλμύρα. Με τρομάζει Και συνάμα δεν υφίσταται -νομίζω.
Είπα κι εγώ να δω λίγο τον κόσμο έξω από την ποίηση, έξω από τη μουσική, μακριά απ’ τη θάλασσα. Μα κατάλαβα πως αυτό δε γίνεται…
Δανάη
Το παλιό κουτί
Έτσι όπως κοιτώ ανθρώπους χαρούμενους,
Μου έρχεται στο μυαλό εκείνο το απόγευμα:
Μπροστά από ένα σκονισμένο παλιό κουτί
Να θυμάμαι ιστορίες
Κοιτώντας τις ασπρόμαυρες, ακίνητες εικόνες
Μου έρχονται στο μυαλό ταινίες μιας άλλης εποχής
Γεμάτες χρώμα,
Πρόσωπα που γελούν και μου μιλάνε·
Πρόσωπα, ιστορίες, κλεισμένα στο παλιό κουτί.
Μόνο που δεν μπορώ να τους μιλήσω
όσο κι αν εκείνα μου μιλούν
κι άλλωστε τί να τους πώ;
Το μέλλον δε γίνεται από πριν να το μαθαίνεις·
Κι ούτε πρέπει δηλαδή
(το άγνωστο γεννάει την ελπίδα)
Είτε είναι όμορφο,
Είτε σκοτεινό.
Ίσως αν με άκουγαν
Να τους έλεγα να χαίρονται
Όσο πιο πολύ μπορούν.
Όμως είναι χαρούμενοι.
Δε θυμάμαι τι έκανα μετά·
Μάλλον έκλεισα το παλιό κουτί
Και το άφησα με τη σκόνη του.
Δεν έχει άλλωστε σημασία τώρα πια
Ούτε αν έμεινε το κουτί με τη σκόνη του
Ούτε αν ήταν χαρούμενα τα πρόσωπα τότε.
Το μέλλον δε γίνεται να μαθευτεί·
Κι ούτε πρέπει δηλαδή.
Και ξεχνώντας εκείνο τα απόγευμα
-ξεχνώ συχνά τώρα τελευταία-
Συνεχίζω τη βόλτα στο πάρκο.
Οι χαρούμενοι άνθρωποι έχουν φύγει
Ή εγώ τους προσπέρασα
-γι΄ αυτό ξέχασα τα πρόσωπα στις φωτογραφίες.
Όμως ίσως παρακάτω γίνω κι εγώ μία από αυτούς
Και βγάλω καινούριες φωτογραφίες.
Όμως δεν μπορώ να ξέρω
Κι ούτε θα ήθελα·
Γιατί τότε η ελπίδα θα χανόταν…
Δανάη
Παρουσίες
Δεν μπορούμε να ζούμε με σκιές
Μιας πραγματικότητας που πέρασε
Πολύ καιρό τώρα.
Όμως πάντα θα ζουν δίπλα μας
Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε
Σα μνήμες, σα σκιές.
Ακόμη κι αυτοί που αγαπήσαμε χωρίς να γνωρίζουμε.
Ή που γνωρίσαμε μέσα απ’ τα χαρτιά τους.
Χαρτιά που μεταφέρουν σκέψεις,
που μεταφέρουν την ίδια την ψυχή
αποτυπωμένη με μελάνι.
Στον παππού μου
Δανάη
© Copyright 2013 http://danaedanc8.wix.com/thalassiosfloisvos All rights reserved.