Άρωμα σχολείου

                    Παρασκευή. Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013. Μία ημερομηνία που μοιάζει με τις άλλες. Όμως δεν είναι όμοια. Τουλάχιστον για εμένα.                                                                                                      

    Παρασκευή. Σήμερα πήγα στο σχολείο. 5 Ιουλίου 2013. Παρ’ όλο που είναι καλοκαίρι. Μόνο που υπάρχουν δύο διαφορές σε σχέση με τις άλλες φορές που πηγαίνω στο σχολείο. Η πρώτη είναι πως πήγα ενώ είναι καλοκαίρι. Η δεύτερη;  Πήγα στο σχολείο για τελευταία φορά ως μαθήτρια.                                                                                                                                                                                                                        Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο μου μύρισε η θάλασσα. Γυρνώ το βλέμμα μου σ’ αυτή. Απ’ το σχολείο φαίνεται καλύτερα από κάθε άλλο σημείο της πόλης.  Απ’ το σχολείο φαίνεται πιο όμορφη. Ή έτσι φαίνεται σ’ εμένα. Παίρνοντας το βλέμμα μου από τη θάλασσα, μπαίνω στο σχολικό κτήριο. Άδειο. Μόνο οι απόηχοι από παιδικές φωνές, εφηβικές σκέψεις, χαρούμενες συνομιλίες αντηχούν στον άδειο χώρο. Διασχίζω το διάδρομο. Τα βήματά μου αντηχούν πιο δυνατά απ’ τις φωνές και προσπαθούν να με κρατήσουν στην πραγματικότητα. Πλησιάζω το γραφείο της διευθύντριας…

       Δεν έχει περάσει πολλή ώρα. Εμένα όμως μου φάνηκε πως ο χρόνος είχε σταματήσει στο άδειο σχολείο. Ή πως κυλούσε διαφορετικά. Βγαίνω απ’ το γραφείο με ένα ‘’καλό καλοκαίρι’’ στ’ αυτιά μου  και ένα χαρτί στα χέρια μου. Το χαρτί που μου υπέδειξε ότι πια δεν είμαι μαθήτρια.  Ότι πια δεν ανήκω εδώ. Το οριστικοποιημένο μηχανογραφικό δελτίο μου. Με μια σχολή να φιγουράρει πάνω-πάνω νοιώθοντας ίσως πιο σίγουρη από εμένα –άλλωστε ό,τι βρίσκεται στο χαρτί είναι πιο σίγουρο απ’ ό,τι βρίσκεται στις σκέψεις μας-: η φιλολογία Αθήνας.                                                                                                                                                                                                                         Και να που σε μια ιδιαίτερη ημέρα, αλλά φαινομενικά όμοια με τις άλλες κρατώ στα χέρια μου ένα απλό χαρτί. Ένα χαρτί όμως τόσο ιδιαίτερο. Το κοιτάζω ξανά και ξανά: τα στοιχεία μου, οι επτά σχολές της επιλογής μου –με την πρώτη όμως να αποτελεί τον μοναδικό στόχο μου- ο χαρακτηρισμός μαθήτρια. Και πίσω απ’ όλες αυτές τις λέξεις, το όνειρό μου. Το όνειρό μου να γνωρίσω τη γλώσσα, να γίνω φιλόλογος. Ένα όνειρο που χρόνια φώλιαζε μέσα μου και τώρα ετοιμάζεται να εμφανιστεί μπροστά μου αληθινό, με σάρκα και οστά και τη μορφή ενός πανεπιστημίου, μέσα από ένα μόνο χαρτί. Σα να ξέχασα ξαφνικά τα τόσα χρόνια σχολείου. Σαν οι πανελλήνιες να διαγράφηκαν σε μια στιγμή.                                                                                                                                                                                                                                            Διασχίζω τον άδειο διάδρομο. Ακούω μόνο τα βήματά μου. Ξαφνικά μου έρχονται στο μυαλό εικόνες. Εικόνες από τα τόσα σχολικά χρόνια. Ξαφνικά νοιώθω ό,τι τόσο καιρό με κατέκλυζε αλλά μετά τις πανελλήνιες το ξέχασα: άγχος, κλάματα, διαγωνίσματα, ατελείωτες διαδρομές μ’ ένα βιβλίο στο χέρι –άλλοτε γραμματικής, άλλοτε βιολογίας- αλλά και γέλια, σκέψεις, συναισθήματα, φωνές. Φωνές· φωνές οι οποίες όμως ξεμακραίνουν. Κι αντηχούν από κάπου μακριά. Αντηχούν στους άδειους διαδρόμους. Αντηχούν στο μυαλό μου. Αντηχούν στις αναμνήσεις μου. Τα βήματά μου με επαναφέρουν βίαια στην πραγματικότητα. Και ακροβατώ ανάμεσα στις αναμνήσεις και την πραγματικότητα. Όμως σιγά-σιγά η ομίχλη των αναμνήσεων χάνεται απ’ τα μάτια μου. Λίγο πριν φύγω απ’ το σχολείο παίρνω μια βαθειά ανάσα. Πώς δεν το είχα προσέξει τόση ώρα; Το άρωμα του σχολείου με διαπερνά. Διαπερνά το σώμα μου, τις σκέψεις μου, την καρδιά μου. Μυρίζει πιο έντονα από ποτέ.                                                                                                                                                                                                                                Δεν ξέρω πόση ώρα στέκομαι καθηλωμένη απ’ τη μυρωδιά του σχολείου και των αναμνήσεων. Πρέπει όμως να φύγω. Παίρνω μια τελευταία ανάσα  και το άρωμα του σχολείου με κατακλύζει. Ξέρω πως μόλις βγω έξω θα το ξεχάσω. Γιατί τα αρώματα αν μείνουν στο μυαλό μένουν μόνο συνδεδεμένα με αναμνήσεις και με τα χρόνια ξεθωριάζουν, σα χρώματα στο αγαπημένο ρούχο των παιδικών μας χρόνων. Δεν θα ξεχάσω όμως τις αναμνήσεις.  Γιατί αυτές μένουν για πάντα. Και μένουν για πάντα γιατί δεν βρίσκονται χαραγμένες στο μυαλό αλλά στην καρδιά.                                                                                                                                                                                                                           Πλησιάζω την πόρτα. Για μια στιγμή στέκομαι ακίνητη. Τελευταία φορά βγαίνω απ’ το σχολείο σαν μαθήτρια. Κι ανοίγω την πόρτα. Αμέσως η αρμύρα με καλωσορίζει σ’ έναν καινούριο κόσμο. Κοιτάζω το άδειο σχολείο, και ξανακοιτώ τη θάλασσα. Αφήνω την πόρτα να κλείσει πίσω  μου καθώς βγαίνω. Απομακρύνομαι και η πόρτα κλείνει. Κλείνει φυλακίζοντας μέσα τις φωνές, τις εφηβικές σκέψεις, τα συναισθήματα, τις αναμνήσεις. Και τη μυρωδιά του σχολείου. Κι απομακρύνομαι.  Όλα αυτά όμως μένουν εκεί. Κλεισμένα στο σχολείο. Μέχρι κάποια στιγμή να επιστρέψω. Γιατί και το Σεπτέμβριο, που οι πόρτες πάλι θ’ ανοίξουν αυτά θα είναι πάλι φυλακισμένα εκεί μέσα. Γιατί είναι οι δικές μου αναμνήσεις, τα δικά μου συναισθήματα. Οι εικόνες του σχολείου διαμορφωμένες μέσα από τα δικά μου μάτια. Αλλαγμένες μέσα από την δική μου ψυχή. Μένουν λοιπόν εκεί μέσα μέχρι να επιστρέψω ως καθηγήτρια, ως μαμά, ως απλή επισκέπτρια, και όλα να ξεχυθούν. Να ξεχυθούν με μανία όταν θα ανοίξω την πόρτα. Με μεγαλύτερη μανία απ’ ότι αν επιστρέψω τώρα. Με τη μανία του φυλακισμένου που χρόνια μετά τη φυλάκισή του δίνεται η ευκαιρία να βγει και πάλι στον κόσμο.  Με τη μανία των αναμνήσεων που φυλακισμένες για χρόνια έρχονται κάποια στιγμή στην επιφάνεια, όταν η πόρτα ανοίγει –με μια συνάντηση ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα.                                                                                                                                                                                                                                       Έχω απομακρυνθεί απ’ το σχολείο μπερδεμένη στις σκέψεις μου. Τώρα συνειδητοποιώ ότι φεύγοντας δεν κοίταξα πίσω. Αγνόησα τις αναμνήσεις που με καλούσαν, έστω και ασθενικά. Τώρα, μακριά από αυτές, από τις αναμνήσεις που θολώνουν τα μυαλό με νοσταλγία, θολώνουν τα μάτια με δάκρυα, συνειδητοποιώ ότι έφυγα απ’ το σχολείο. Πριν φύγω όμως έδωσα μια και μόνο υπόσχεση: θα ξαναγυρίσω…

                                ΥΓ. Το μηχανογραφικό μου μπήκε στο φάκελο με τους ελέγχους. Έλεγχοι από την πρώτη δημοτικού μέχρι και την Τρίτη λυκείου με το απολυτήριο να ακολουθεί και το μηχανογραφικό να δίνει ένα τέλος στην προσθήκη ελέγχων. Να κλείνει έναν κύκλο ζωής.      

                                                                                                                                                                     Δανάη  (5\7\2013)